Główny Komitet Ratunkowy – organizacja pomocy ofiarom wojny, założona 11 listopada 1915 r. w Lublinie. Działał w części Królestwa Polskiego okupowanej przez Austro-Węgry. Główny Komitet Ratunkowy jednoczył działalność lokalnych Komitetów Obywatelskich. Utrzymywał 160 schronisk, przytułków i ochronek, 80 jadłodajni i herbaciarni, 12 szpitali i ambulatoriów, przygotowywał aparat gospodarczo-administracyjny dla przyszłego państwa polskiego. Miał szerokie gospodarcze uprawnienia, zajmował się również sprawami szkolnictwa. W 1919 r. przekształcił się w Radę Opiekuńczą, która w tym samym roku przekazała swoje uprawnienia Radzie Głównej Opiekuńczej. Prezesi: H. Dembiński, J. Tarnowski, J. Stecki, J. Zdanowski.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.