Edward Mersyk (Edward Malinowski) urodził się 14 maja 1939 roku w Warszawie. Ojciec rozmówcy urodził się w Kowlu na Ukrainie, a matka pochodziła z Warszawy. W momencie wybuchu II wojny światowej rodzina mieszkała przy ulicy Nowolipki, która później stała się częścią getta. W mieszkaniu przebywali razem z rodziną. W getcie ojciec pracował u szczotkarzy, a matka reperowała mundury Armii Niemieckiej w tzw. szopach. Kiedy był małym chłopcem w większości zajmował się nim dziadek.

Jedno z pierwszych wspomnień Edwarda Malinowskiego było jednocześnie jednym z jego najbardziej traumatycznych przeżyć podczas II wojny światowej. Kiedy miał zaledwie cztery lata i jego rodzice przebywali w pracy, został w mieszkaniu z dziadkiem. „Pewnego dnia (…) Niemcy zrobili akcję w getcie i pamiętam, że my z dziadkiem uciekliśmy na strych tego domu w którym mieszkaliśmy (…) Mój dziadek był bardzo religijny (…) i on się zaczął modlić, miał założony szal i w tym momencie weszło dwóch Niemców (…) Podszedł do mojego dziadka (…) i on zaczął mojego ojca bić kolbą”.

Następnie zarówno on, jak i jego dziadek zostali wywiezieni z mieszkania i wysłani do miejsca w warszawskim getcie znanym jako Umschlagplatz. Kiedy ojciec wrócił z pracy i uświadomił sobie co się wydarzyło postanowił przekupić oficerów, aby odzyskać syna. Był to ostatni raz kiedy rozmówca widział dziadka. Rodzina uciekała z getta i ukrywała się w różnych budynkach mieszkalnych po drugiej stronie Wisły. Miejscem, w którym pozostali na dłużej był częściowo zniszczony w 1939 roku domu przy ulicy Grójeckiej.

Ojciec Edwarda zaczął nawiązać kontakt z członkami ruchu oporu w Warszawie. Pewnego dnia w mieszkaniu zjawił się mężczyzna, który miał zabrać ojca do lasu. Po kilku dniach ci sami mężczyźni którzy zaprowadzili ojca do partyzantki wrócili z prośbą o jego palto. Rodzina dowiedziała się wtedy, że ojca zabrano bezpośrednio do gestapo. 

Edward wraz z matką, ciocią i kuzynem zostali w mieszkaniu do sierpnia 1944 roku, kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie. Teren na którym znajdował się budynek, został zbombardowany przez żołnierzy niemieckich. Rodzina uciekła na ogródki działkowe, gdzie spędziła jedną noc. Potem ukrywali się w różnych miastach koło Warszawy. Przez dłuższy czas mieszkali w Żyrardowie, gdzie doczekali wyzwolenia.

Po wyzwoleniu zamieszkali w dawnym mieszkaniu ciotki przy ulicy Marszałkowskiej, które ocalało. Edward ukończył liceum Staszica (dawniej Gottwalda). Zaczął grać na skrzypcach i uczęszczał do szkoły muzycznej. Następnie dwa lata studiował muzykologię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a potem przystąpił do Akademii Medycznej. Poznał tam swoją przyszłą żonę. W marcu 1968 razem z żoną i córka znajdowali się w Warszawie. Na emigrację zdecydowali się przede wszystkim ze względu na bezpieczeństwo córki. Przebywali w Austrii i we Włoszech, zanim ostatecznie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1969 roku. Edward przeprowadził się do Detroit i został wybitnym kardiologiem pracującym w szpitalu Sinai-Grace.