(PAL), instytucja działająca 1933–39, powołana do rozwijania pol. piśmiennictwa artyst., reprezentowania interesów środowiska pisarskiego wobec władz, formułowania opinii w sprawach języka, kultury i twórczości lit.; powstanie PAL poprzedziły wieloletnie dyskusje, jej ideę propagował S. Żeromski; liczyła 15 czł. dożywotnich (7 mianował min. wyznań rel. i oświecenia publ., pozostali pochodzili z ich wyboru); 1937 liczba czł. została zwiększona do 21; czł. PAL byli: W. Sieroszewski (prezes), L. Staff (wiceprezes), J. Kaden-Bandrowski (sekretarz generalny), W. Berent, P. Choynowski, K. Irzykowski, J. Kleiner, B. Leśmian, Z. Nałkowska, Z. Przesmycki, K.H. Rostworowski (zrzekł się członkostwa 1937), W. Rzymowski (ustąpił 1937, w związku z postawionym mu zarzutem popełnienia plagiatu), J. Szaniawski, T. Zieliński, T. Boy-Żeleński, F. Goetel, K. Wierzyński, K. Makuszyński, J. Lorentowicz; członkiem honorowym został K. Przerwa Tetmajer; przyznawała doroczne nagrody i wyróżnienia (Wawrzyn Akademicki — złoty i srebrny, Nagroda Młodych); popierana przez władze (jej protektorami i członkami honorowymi byli m.in. I. Mościcki i J. Piłsudski), była krytykowana i kontestowana przez różne odłamy środowiska lit., zwł. lewicowe (np. A. Strug odrzucił propozycję członkostwa, M. Dąbrowska odmówiła kandydowania do PAL i nie przyjęła 1937 Złotego Wawrzynu).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.