Żydowscy kupcy pojawili się w Stawiskach pod koniec XVII w., kiedy był tu już ważny ośrodek na szlaku handlowym z Polski do Prus Wschodnich. W 1739 r. postawiono synagogę, która podlegała gminie w Tykocinie.

Samodzielna gmina żydowska powstała w Stawiskach w 1808 r. Liczyła ponad 1200 członków. Po powstaniu styczniowym wzniesiono kolejną bożnicę, która została oddana do użytku w 1871 roku. Pod koniec XIX w. w Stawiskach żyło już około 2500 Żydów, którzy pracowali w przemyśle tekstylnym i przy wyrobie kożuchów.

Po tym, jak po 17 września 1939 r. miasto znalazło się pod okupacją sowiecką, Żydzi uczyli się w szkole publicznej wspólnie z chrześcijanami. W czerwcu 1941 r. Sowieci opuścili miasto.

W dniach 22–27.06.1941 r., jeszcze przed wkroczeniem Niemców, wybuchł pogrom inspirowany m.in. przez zwolnionych przez Sowietów więźniów polskich. Według ocalałej Fajgel Gołąbek, wyciągali oni z domu żydowskie ofiary, dręczyli i zabijali. Żydów spędzono na rynek, a później do stodoły, którą spalono[1.1].

Po wejściu do Stawisk Niemcy poddali dalszym represjom ludność żydowską. Najpierw przez kilka miesięcy musieli plewić trawę na rynku. Na początku lipca 1941 r. Niemcy podpalili synagogę. Wkrótce utworzyli getto, ale już w lipcu 1941 r. zaczęli mordować pozostałych przy życiu Żydów. W pobliskiej Płaszczatce oraz w Mściwujach wymordowano łącznie 2500 Żydów ze Stawisk i innych miejsc. Na początku listopada 1942 r. rozpoczęto likwidację getta. Żydów przewieziono do obozu przejściowego w Boguszach, a stamtąd najprawdodpodobniej do Auschwitz. Przeżyło zaledwie kilka osób[1.2].