Blum Abrasza (Abraham) (1905 Wilno – 05.1943 Warszawa) - inżynier, działacz Cukunftu i Bundu, bojownik powstania w getcie warszawskim. 

Blum urodził się w Wilnie. Jego rodzina prowadziła fabrykę cukierów. Uczęszczał do reformowanego chederu, a następnie do żydowskiego gimnazjum Zofii Gurewicz. Już w latach szkolnych działał w socjalistycznym kółku uczniowskim, które ideologicznie skłaniało się ku komunizmowi. Szybko rozczarował się komunizmem i związał się z Socjaldemokratycznym Związkiem Młodzieży, który póżniej połączył się z Jugnt-Bund Cukunft.

Po ukończeniu szkoły Abrasza wyjechał na dalszą naukę w Szkole Technicznej w Altenburgu, a następnie ukończył z wyróżnieniem studia na Politechnice w Gandawie. Działał w Związku Studentów Żydowskich w Gandawie.

Wrócił do Polski. Zamieszkał w Warszawie. Ożenił się z pochodzącą z Wilna Lubą Bielicką, która była wicedyrektorką Szkoły Pielęgniarskiej przy Szpitalu na Czystem oraz również działaczką Bundu. Blum odrzucił propozycję kierowania rodzinną fabryką, postanowił poświęcić się pracy dla Cukunftu i Bundu. Występował jako mówca na wiecach, zajmował się organizacją świeckich szkół w duchu Bundu. Publikował na łamach „Jugnt Weker”.

Po wybuchu II wojny światowej zaangażował się w obronę Warszawy.

Wraz z innymi działaczami Bundu starał się kontynuować publikację partyjnej gazety „Folkscajtung”. Po wyjeździe z Warszawy starszych działaczy bundowskich Blum wraz z młodymi aktywistami pochodzącymi z Cukunftu przejął kierownictwo nad organizacją. W getcie kontynuował działalność polityczną w konspiracji. Zajmował się wydawaniem nielegalnych pism – 1940-1941 „Biuletin”, 01-04.1942 „Der Weker”, „Cajtfragn” „Der Glok”.

Mieszkał w budynku Szkoły Pielęgniarek prowadzonej w getcie przez jego żonę, Lubę, przy Mariańskiej 1, a potem przy Gęsiej 6. W czasie akcji wysiedleńczej getta, 8 sierpnia 1942 r., został złapany przez Niemców i umieszczony w pociągu do Treblinki. Udało mu się wyskoczyć z pociągu i wrócić do getta. Był przedstawicielem Bundu w Komisji Koordynacyjnej Żydowskiego Komitetu Narodowego i w biurze politycznym Żydowskiej Organizacji Bojowej. W 1942 r. pracował w szopie szczotkarzy przy Franciszkańskiej.

Blum brał udział w powstaniu w getcie w kwietniu 1943 roku. 10 maja wraz z innymi bojowcami opuścił kanałami getto. Przedostał się do mieszkania przebywającej na „aryjskiej stronie” Władki Meed przy Barokowej 2 i tam się ukrywał. Odkrył go dozorca budynku i wezwał policję. Podczas próby ucieczki Blum spadł z trzeciego piętra i połamał nogi. Został przewieziony na posterunek policji przy ul. Daniłowiczowskiej, a później przekazany Gestapo i przesłuchiwany w Alei Szucha. Tam najprawdopodobniej został zamordowany.  

Jego żona, Luba oraz córka Wiktoria (Aviva) i syn Aleksander przeżyli wojnę, ukrywając się od stycznia 1943 r. poza Warszawą.

Na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie w kwaterze Bundu znajduje się symboliczny grób Abraszy Bluma. 

Bibliografia:

• Hertz J. S., Abraham (Abrasza) Blum, [w:] Dojres Budnistn, bd. 2, Nju Jork 1956, ss. 350-359.