prawo chełmińskie – odmiana prawa magdeburskiego, oparta na przywileju dla Chełmna 1233 (odnowionym 1251); przywilej zapewniał miastom własne sądownictwo z radą miejską Chełmna jako sądem wyższym, używanie prawa magdeburskiego (z korzystnymi zmianami), wolność targową i handl. oraz swobodę importu i eksportu bez opłat cła; posiadanie ziemi na p.ch. było związane m.in. ze służbą rycerską, niewielkim czynszem i daniną oraz wolnościami od niektórych regaliów; p.ch. stworzyło własny system miar i wag oraz stopę menniczą; na podstawie p.ch. lokowano miasta i wsie, gł. w Prusach Król. i Prusach Książęcych, na Warmii, Podlasiu i Mazowszu; 1476 Kazimierz IV Jagiellończyk ustanowił p.ch. obowiązującym prawem dla Prus Król.; nie zostało skodyfikowane, w praktyce stosowano wyd. drukiem projekty kodyfikacji z 1566, 1580, 1594; w Prusach Książęcych sądowe p.ch. uchylono landrechtem 1620; w Prusach Król. obowiązywało do rozbiorów.

Z. Zdrójkowski, Zarys dziejów prawa chełmińskiego (1233–1862), Toruń 1983.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.