Arnsztajnowa Franciszka, z domu Meyerson (19.02.1865 Lublin – 08.1942 (?) Warszawa lub Treblinka) – poetka, dramatopisarka, tłumaczka.

Franciszka Meyerson pochodziła z dobrze sytuowanej rodziny. Jej ojciec, Bernard (Berek) był kupcem oraz dyrektorem Towarzystwa Kredytowego Miasta Lublina, a matka, Malwina (Malka) Horowitz - powieściopisarką. Franciszka ukończyła gimnazjum żeńskie w Lublinie, a następnie wyjechała na studia przyrodnicze do Niemiec.

Wyszła za mąż za Marka Arnsztajna, lekarza i działacza społecznego. Pod koniec XIX w. Arnsztajnowa debiutowała jako poetka w „Kurierze Codziennym” a następnie tomikiem Poezje. Razem z mężem zaangażowała się w działalność społeczną oraz patriotyczną. W czasie I wojny światowej należała do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1932 r. założyła wspólnie z Józefem Czechowiczem Związek Literatów Lubelskich. W utworach Arnsztajnowej obok charakterystycznej dla modernizmu nastrojowości i pesymizmu, znalazły się akcenty społeczne i patriotyczne, a także dramatyczne odczucie konfliktu wynikającego z podwójnej świadomości narodowościowej – polskiej i żydowskiej, m.in. Poezje (1895), Poezje. Seria II (1899), Odloty (1932). Razem z Czechowiczem stworzyła tomik wierszy Stare kamienie (1934), poświęconych zabytkom Lublina. Utwory dramatyczne Arnsztajnowej (Na kuracji wystawione w 1894 r., W stojącej wodzie wystawione w 1901) nie wydane, były jednak wystawiane w Lublinie, Lwowie, Łodzi i Krakowie. Tłumaczyła też utwory z języka angielskiego, m.in. utwory H. G. Wellsa i W. S. Maughama.

Po śmierci męża (1930) oraz syna (1934) Arnsztajnowa przeniosła się do Warszawy. Tam zastał ją wybuch wojny. W 1940 r. trafiła do getta. Została zamordowana prawdopodobnie w trakcie Wielkiej Akcji w sierpniu 1942 roku.